Λάθος στη διεύθυνση…

Όσο επισκέπτομαι χώρες του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού που βρήκαν καταφύγιο κάτω από την ομπρέλα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – και του ΝΑΤΟ – τόσο συνειδητοποιώ ότι οι εκπρόσωποι των δανειστών μας πιστεύουν ότι η Ελλάδα είναι παρεμφερής περίπτωση.



Σχημάτισαν θολή εικόνα λες και βρισκόμασταν κάτω από κάποια «σοβιετική» επικυριαρχία και μόλις τώρα βλέπουμε «το φως το αληθινόν», οπότε οφείλουμε να προσαρμοστούμε, με κάθε κόστος. Ακριβώς όπως οι λαοί που από τη βία που ασκούσε επάνω τους η Κα Μπε έχουν χάσει τα αβγά και τα πασχάλια. Δεν είναι χαρακτηριστικό ότι στη Βουδαπέστη ή στο Βίλνιους, τα κτήρια όπου στεγαζόταν η Κα Γκε Μπε έχουν μείνει όπως ήταν τον καιρό της κατοχής και τώρα λειτουργούν ως μουσεία «της άσκησης του τρόμου» ενάντια στους Πολίτες που ζητούσαν την ελευθερία τους»;

Έχουμε όλοι αντιληφθεί ότι στόχος των δανειστών μας είναι να ισοπεδώσουν το όποιο εισόδημα μπορεί να έχει σήμερα ο Έλληνας. Ο μισθός των πεντακοσίων πενήντα ευρώ – δηλαδή ο μισθός της πείνας – τους φαίνεται μυθικός και δεν αναρωτιούνται αν οι ίδιοι μπορούν να επιβιώσουν με τις οικογένειές τους.

Γιατί; Γιατί τον συγκρίνουν με τα διακόσια ογδόντα ευρώ – ανώτατος μισθός – στη Λιθουανία ή την Εσθονία, με τα διακόσια πενήντα της Λετονίας ή με τα τριακόσια – ανώτατος μισθός – στη Σερβία και τη Βουλγαρία και πιστεύουν ότι εμείς έχουμε ακόμη πολύ δρόμο – ολόκληρα διακόσια ευρώ κάτω – για να φτάσουμε στα επίπεδα εκείνων. Μάλλον θεωρούν ως φυσιολογικές αμοιβές τα διακόσια ογδόντα ευρώ για τους Πολίτες που βγήκαν από το «σοβιετικό παράδεισο» και εισήλθαν στον «παράδεισο» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάτι έπρεπε να πληρώσουν για να μην παίρνουν πολύ αέρα...

Αν δείτε και τα σπίτια στα οποία κατοικούν Πολίτες της τέως Σοβιετίας, θα αντιληφθείτε πώς ακριβώς βλέπουν οι Τροϊκανοί την επιμονή του Έλληνα να έχει «δικό του κεραμίδι» πάνω από το κεφάλι του.

Είναι παλιές πολυκατοικίες του '50, σε άθλια κατάσταση, που καταρρέουν. Κανείς δεν φροντίζει το σπίτι του όταν δεν έχει τα χρήματα να ζήσει. Ένα ανάλογο μοντέλο φαίνεται να έχουν κατά νου για την Ελλάδα. Άλλωστε και το κέντρο της Αθήνας είναι βομβαρδισμένο από την ύφεση: βιτρίνες βρόμικες, σκεπασμένες με σκισμένες αφίσες, τοίχοι – σε όλα τα νεοκλασικά – μουντζουρωμένοι από επίδοξους Μπάνσκι που το μόνο που καταφέρνουν είναι να απαξιώνουν έτι μάλλον τα ήδη απαξιωμένα – άλλοτε λαμπρά – κτήρια.

Μήπως είναι η ώρα να πει κάποιος στη Τρόικα ότι ναι μεν πέσαμε από τα ψηλά στα χαμηλά αλλά δεν μπορεί να πάμε... χαμηλότερα; Να τους υπενθυμίσει ίσως ότι βρίσκονται στην Ελλάδα και όχι σε χώρα του τέως υπαρκτού σοσιαλισμού; Ας πει τουλάχιστον ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι: Το μοντέλο «πονάει δόντι, κόβει κεφάλι» δεν εφαρμόζει καλά παντού.

Άντε για να τελειώνουμε!